در زبان فارسی اصطلاح «مدیریت دانش» برای Knowledge Management متداول است. در زبان انگلیسی میان Science و Knowledge تفاوت وجود دارد. Knowledge به تمامی آگاهی‌ ها و مهارتهایی گفته می‌شود که از آزمایش و آموزش به دست آمده است. در حالیکه Science به کوشش عملی و هوشمندانه ای گفته می‌شود که از راه مشاهده و آزمایش به مطالعه ی منظم رفتار و ساختار جهان طبیعی و دیدنی می پردازد (فرهنگ لغت آکسفورد). بنابراین Knowledge Management و معادل فارسی آن یعنی «مدیریت دانش»، به معنای مدیریت تمامی تجربیات و دانایی هاست نه تنها علوم دانشگاهی.
اما منظور ما از مدیریت دانش سازمان، مدیریت چه دانشی است؟ اصطلاح دانش به اندازه تارخ تفکر بشری قدمت دارد و برای آن تعاریف مختلفی ارائه شده است. برای برخی دانش سازمانی فرآیندی است که نتیجه یادگیری و تجربه است و برای برخی دیگر دانش سازمانی فقط یادگیری و تجربه است. حق ثبت اختراعات، علائم تجاری وحق چاپ از نظر قانونی جزء داراییهای معنوی شرکت‌ها محسوب می‌شود ولی آیا اینها می توانند به عنوان دانش سازمانی به حساب آیند؟

از نظر محققان مدیریت دانش، دانش مجموعه ای از قوانین و حقایق است که خبرگان ممکن است طی سالها تجربه بهدست آورده باشند. دانش در ذهن کارکنان به وجود می آید و به کار می رود و نه تنها در مدارک و ذخائر دانش، بلکه در رویه های کاری و فرآیندهای سازمانی نیز وجود دارد. در واقع مدیریت دانش، مدیریت دانایی و اندوخته‌های فکری سازمان است؛ شامل شناسایی خلاءهای دانشی، خلق دانش، کسب دانش، ذخیره سازی دانش، به اشتراک گذاری دانش و در نهایت بکارگیری دانش است. سازمان شما باید به خوبی بتواند دانش مورد نیاز خود را شناسایی کند، در صورت لزوم آن را خلق کند و یا از منابع دانش خارج از سازمان کسب نماید. دانش خلق شده یا کسب شده، باید با نیازهای شما تطبیق داده شده و به تعبیری آماده شده و به صورت مناسب ذخیره شود تا در زمان و مکان و شرایط مورد نیاز، مورد استفاده قرار گیرد. در این بین، دانش نباید  به صورت یک آب راکد در جایی محبوس گردد. دانش بایستی مانند یک چشمه جوشان در سازمان شما (در هر جا و هر زمانی که نیاز است) جریان داشته باشد تا کارکنان بتوانند کار روزمره خود را با بیشترین و موثرترین بازدهی انجام دهند.